Rozdział 9 - Nareszcie

6 listopada 2013

Nick wyjechał. Teraz ciężki okres przed nim, ale wiem, że razem z Zairą na pewno się dogadają i zostaną wspaniałymi rodzicami. 

U mnie i Marc'a na razie bez zmian. Przyjaźń. Miałam przynajmniej dwie okazje by porozmawiać z nim o nas, wyjaśnić ci się wydarzyło. Za każdym razem nie potrafiłam jednak zacząć tego tematu, a Marc'owi do takiej rozmowy chyba też się nie śpieszyło. 

Najważniejsze, że nasze kontakty są znów w miarę normalne. 

- No nareszcie. - westchnęłam, gdy Marc wreszcie otworzył drzwi - Długo miałeś zamiar jeszcze mnie tu trzymać?

- A może cześć Marc, cieszę się, że cię widzę? - uśmiechnął się.

- Tak, tak. Oczywiście. - weszłam do jego domu, zdjęłam żakiet i powiesiłam go na wieszak - Nie najlepiej wyglądasz. Co Ci?

- Tylko stan podgorączkowy. Nic wielkiego. 

- Jesteś blady jak trup. Powinieneś leżeć. 

- Wiesz, - westchnął - Chciałem poleżeć, ale nawiedziła mnie pewna niewysoka dziewczyna. 

- Okej to ja wychodzę. - odwróciłam się w stronę wyjścia. 

- Żartowałem. Zostań. - odwrócił mnie do siebie - Sam zanudzę się na śmierć. 

- Dobrze, ale idź się chociaż na kanapie połóż i przykryj jakimś kocem. A ja sobie wezmę coś do picia. 

- Dobrze szefowo. - powiedział i zniknął z mojego pola widzenia. 

Udałam się szybko do kuchni. Nalałam sobie soku do szklanki. Zauważyłam lekarstwa na stole, więc pewnie Marc już coś brał.

- Cholera, gdzie on poszedł. - zaklęłam, gdy zobaczyłam, że mojego przyjaciela nie było w salonie. - MARC! - wydarłam się.

- W sypialni!

Kiedyś go na prawdę zamorduje. 

Udałam się szybko na piętro. Marc leżał w łóżku przykryty po samą głowę. 

- No więc choruszku. Lekarstwa brałeś? - upewniałam się.

- Oczywiście pani doktor. - uśmiechnął się - Mam nadzieję, że jutro będę mógł normalnie iść na trening. 

Siedziałam u Marc'a cały dzień. Głównie oglądaliśmy filmy, ale też trochę porozmawialiśmy. 

- Musiałabym już sie zbierać. - ziewnęłam. 

- Późno już.  Nie boisz się sama iść? 

- Wydaje mi się, że jestem już na tyle duża, że się nie boję tato. 

- A może ja Cię nie puszcze teraz do domu? - uśmiechnął się siadając - Chyba nie porozmawialiśmy o wszystkim. 

Ocho. Zebrało mu się na poważne rozmowy. Ale kiedyś trzeba porozmawiać. 

- Obiecałem Cristianowi, że zrobię to po wyjeździe Nicka a już trochę czasu od tego minęło. - powiedział. 

- Ale co mu obiecałeś? 

- Chodź tutaj. - poklepał miejsce obok siebie - Hmm.. Nie wiem jak mam zacząć. 

Usiadłam obok niego. 

- Może od początku. - uśmiechnęłam się. 

- A może po prostu to zrobię. - powiedział i zaczął mnie całować. 

Po początkowym zdziwieniu zaczęłam odwzajemniać gest. Wyczułam, że Marc się uśmiecha. Z każdą chwilą nasze pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne. 

Rano obudziłam się wtulona w Marc'a. 

Boże, to na prawdę się wydarzyło. 

Chłopak już nie spał. 

- Cześć słonko. - ucałował mnie w czoło - Żałujesz tego?

- Nie. - uśmiechnęłam się najszerzej jak potrafiłam.

Marc chciał coś jeszcze powiedzieć, ale usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Chłopak szybko wstał, założył coś na siebie i zbiegł do drzwi. 

Ja też zaczęłam się ogarniać. Założyłam na siebie wczorajsze ubrania. 

Stanęłam przed lustrem. Oj z mojej twarzy dzisiaj uśmiech tak szybko nie zejdzie. 

- To był Cris. - Marc wrócił do sypialni - Chciał wiedzieć jak się czuje. 

- Powiedziałeś mu coś? 

- Nie. Ale zobaczył twój żakiet w korytarzu... i kazał cię pozdrowić. - przytulił mnie Bartra.

_______________________________________________________________________

Cieszycie się?