Rozdział 21 - Radość

16 marca 2014r.

Odkąd się obudziłam byłam poddenerwowana. Bałam się i nie wiedziałam jak powiedzieć o wszystkim Marcowi.
A o tym jaka może być jego reakcja wolałam nawet nie myśleć.
Nie miałam żadnej pewności co zrobi.
A różne historie, czytane przeze mnie dawno i niedawno, które mi się przypominały pogłębiały wszystkie moje obawy.
Stanełam znowu przed lustrem. Wiadomo, jeszcze nic nie widać.
Odetchnęłam głęboko i uśmiechnęłam się do siebie.
Myśl pozytywnie, myśl pozytywnie.

• Nie zmieniłaś planów i będziesz na meczu, prawda? - spytał Marc zanim opuścił dom.
• Mnie miało by nie być? - uśmiechnęłam się - Razem z Lily stawimy się na trybunach. Ale jedź już, bo jeszcze będzie na mnie, że się za późno stawiasz na miejscu.
• Dobra, już lecę. Do zobaczenia. - ucałował mnie.
• Powodzenia! - krzyknęłam jeszcze zanim wyszedł.

Lily pojawiła się u mnie dwie godziny przed wyjściem.

• I jak zareagował Marc na wiadomość o ciąży? - spytała od razu.
• Nooooo....- przęcięgnęłam.
• Nie powiedziałaś mu jeszcze? 
• Powiem jak wróci po meczu.  - odparłam nalewając sok do szklanek. 
• Zwlekasz. Załatwiłabyś to wczoraj i dopiero byś widziała jakich skrzydeł by dostał.Gdybym była tobą... - ciągnęła.
• Wiem, wiem. Nie musisz mówić.

Barca pokonała Osasune 7:0, a Marc rozegrał całe spotkanie co dodatkowo mnie cieszyło.
Napisałam Marcowi wiadomość że będę już domu i we wspaniałym nastroju wróciłam już tam. 

Lily pojechała od razu do siebie. Nie byłam jednak sama bo salon zajmował Eric.

• Co robisz? - spytałam siadając w fotelu. 
• W sumie nic specjalnego. - westchnął - Mój braciszek wróci, czy będą świętować długo? 
• Nie wiem, nic nie pisał. - zerknęłam na telefon. 

Gdzieś przez moją głowę przemknęła myśl, a może faktycznie chłopaki pójdą poświętować i jeszcze nie będę musiała nic mówić.

Nie! Stop! 

Angie zrób to jak najszybciej bo jeszcze inny głupi pomysł przyjdzie ci do głowy.
Eric chyba zauważył, że coś jest nie tak,b o zaczął mi się bacznie przyglądać
Usłyszałam otwieranie drzwi. Czyli nie świętuje...

• Hej wam. - Marc radosnym krokiem wszedł do salonu i przysiadł na oparciu fotelu.
• Gratuluję udanego meczu. - uśmiechnęłam się.
• Dziękuje. - pocałował mnie.
• Dzieci drogie! Nie przy ludziach! - zareagował natychmiast Eric - Opanujcie się trochę no. - powiedział na co my zaczęliśmy się śmiać. 
• Tak, co mi ciekawego powiecie? - spytał Marc. 
• Ja nic. - odpowiedział mu brat - Ale z Angie radze ci pogadać, bo zanim wyszedłeś odpłynęła gdzieś i wyglądała nie za ciekawie. - no dzięki. 
• Coś się stało? - zapytał a ja odetchnęłam głęboko.
• Chodźmy porozmawiać na górę. - powiedziałam. 

Weszłam do sypialni pierwsza i od razu usiadłam na łóżku. Marc po chwili znalazł się tuż obok mnie.

• Powiesz mi o co chodzi, bo zaczynam się martwić? - spytał po chwili ciszy - Faktycznie zachowujesz się ostatnio dziwnie, ale myślałem, że to no wiesz...
• Jestem w ciąży. - przerwałam mu. 

Zapanowała cisza. Marc nic nie mówił, tylko wpatrywał się we mnie zszokowany. 

• Odpowiesz coś? - powiedziałam, a w moich oczach zaczęły pojawiać się łzy. 

Bartra nadal nic nie mówił, jednak przytulił mnie mocno do siebie. 

• Nie masz pojęcia jak bardzo się cieszę. - wyszeptał, a ja rozpłakałam się - Słońce, nie płacz. Tu nie trzeba się płakać tylko się cieszyć. 
• Ale ja się cieszę. - powiedziałam przez łzy. 

Nagle drzwi od sypialni otworzyły się i pojawił się Eric. 

• Dobrze podsłyszałem? Będę wujkiem? - spytał. 

Marc tylko się zaśmiał a ja skinęłam głową. 

• Gratulację! - krzyknął i rzucił się na nas z uściskami.

__________________________________________________________________

Rozdział nie powiem skąd ale jest...

Ech...

Może kolejny wyjdzie lepiej.